Marsz pod znakiem rozetki

Czy możliwe, by w Poznaniu, Łodzi lub Krakowie kibicowano kiedykolwiek Legii? Owszem, w międzywojennej Polsce istniały w tych miastach kluby noszące taką nazwę. Krakowska Legia posługiwała się bardzo wyrazistym znakiem.

Nazwa „Legja” (pisownia zgodna z zasadami sprzed reformy ortograficznej 1936 roku) przyjmowana była przez kluby, jako wyraz poparcia dla piłsudczykowskiej polityki.* W 1922 roku Legią stał się WKS Warszawa, miano to przyjął także utworzony w tamtym roku robotniczy klub w Krakowie.

O klubie wiemy dziś niewiele, zachowało się jego logo, utrwalone na odznakach i przedwojennych fotografiach. Możemy stwierdzić, że Robotniczy Klub Sportowy „Legja” miał piękny, ujednolicony znak! Tarcza w kształcie hipocykloidy ośmioramiennej, przypomina rozetkę lub kokardę narodową (zwaną potocznie „kotylionem”).

Zachowane fotografie dowodzą, że w klubie dbano o wizerunek. Ta z 1925 roku uwieczniła otwarcie „Parku Sportowego RKS Legja” na Błoniach.

Źródło: https://www.wikipasy.pl/Legia_Krak%C3%B3w

Widzimy tam znak odmalowany na elewacji, uczestnicy trzymają emblemat. Kolejna fotografia przedstawia cyklistów wiozących transparenty z logo klubu podczas tygodnia werbunkowego z 1937 roku.

Źródło: https://audiovis.nac.gov.pl/

Na krakowskiej defiladzie hokeistów podczas święta Wychowania Przysposobienia Fizycznego i Wojskowego w 1938 rok także widzimy znak klubu.

Źródło: https://audiovis.nac.gov.pl/

Piłkarze Legii pozostali w cieniu lokalnych rywali, spędzili 13 sezonów w krakowskiej A-klasie, zajmując w 1934 roku najwyższe w historii, 3. miejsce.** Wielokrotnie robotnicza drużyna mierzyła się z Wisłą, zawsze przegrywając, w 1934 roku rekordowo wysoko: 0-17.***

Ocena znaku
Gwiazda ośmioramienna jest formą spotykaną czasem w znakach graficznych. Kojarzy mi się – paradoksalnie – z symbolami sakralnymi – okiem opatrzności lub nagrobkowym Krzyżem Wikingów. Wśród herbów klubów sportowych, logo krakowskiej Legii wyróżnia się, nie boję się stwierdzić – jest wyjątkowe. Możliwe, że foremny kształt tarczy ogranicza jego dynamikę – ale nie uważam, by był to sine qua non uznania znaku sportowego za wybitny.

Jedynie liternictwo i precyzję wykonania oceniłem na neutralne „3”, biorąc jednak pod uwagę przedwojenne możliwości reprodukcji – wydają się one doskonałe. Nie mogę doczekać się Waszych ocen i opinii – kotylion czy graficzny majstersztyk?