Dziesięć sezonów na zapleczu ekstraklasy to przeciętne osiągnięcie w skali polskiego sportu. Za to znak radomskiej Broni można śmiało zaliczyć do najbardziej oryginalnych symboli między Bugiem a Odrą. Spróbujmy odtworzyć jego ewolucję w 90-letniej historii klubu.

Fanom militariów nie trzeba przedstawiać radomskiej fabryki broni, znanej jako „Łucznik”. W zakładach utworzonych w latach 20-tych XX wieku produkowano takie cudeńka, jak: wz. 98a, kbk wz. 29 czy pistolet VIS, a od połowy lat 90-tych także automatyczny karabinek wz. 96 Beryl, wykorzystywany obecnie w polskim wojsku. I nie tylko…

Wizyta piłkarzy w Fabryce Broni; Źródło: https://web.facebook.com/pg/Bronradompl/photos/?ref=page_internal

Piłkarzom Radomskiego Klubu Piłkarskiego „Broń 1926” życzę udanych treningów strzeleckich także na boisku, choć niewątpliwie w Radomiu można mieć dylemat, która dyscyplina daje większe możliwości rozwoju – strzelectwo czy futbol. A klub może pochwalić się także wychowaniem złotego medalisty olimpijskiego z Rzymu 1960 – boksera wagi lekkiej, Kazimierza Paździora. Ze znanych piłkarzy, którzy zaczynali w Broni, warto wspomnieć Tomasza Dziubińskiego, króla strzelców ekstraklasy w barwach Wisły oraz późniejszych „Widzewiaków”: Kazimierza Przybysia i Rafała Siadaczkę.

Klub powstał w 1926 roku przy Kole Kulturalno-Oświatowym Państwowej Wytwórni Broni, a pierwszą sekcją była kolarsko-motorowa. Wkrótce założono także drużynę piłkarską, która w 1931 roku zyskała stadion z boiskiem otoczonym torem kolarskim. Obiekt mieści się w centrum Radomia, przy ul. Narutowicza, obecnie należy do MOSiR-u.

Przed wojną KS Broń zaliczyła trzy sezony w klasie A (dwa w zagłębiowskiej, trzeci w warszawskiej), jednak drużyna okazała się jedną z najsłabszych w rozgrywkach. Dopiero w latach 50-tych klub wspierany przez Zakłady Metalowe im. gen. „Waltera” zaczął piąć się w okręgowych tabelach.

Podczas reorganizacji sportu trafił do zrzeszenia Stal i pod taką nazwą wygrał rozgrywki III ligi łódzko-kielecko-częstochowskiej w 1954 roku. Wtedy jednak nie udało się radomianom awansować do II ligi, w eliminacjach zajęli ostatnie miejsce. Dwa lata później poprawili osiągnięcie i już pod nazwą „Broń” debiutowali na zapleczu ekstraklasy w 1957 roku. Nie był to udany start dla radomian, zajęli wówczas ostatnie miejsce w tabeli. Pozytywne wspomnienia mogli mieć jedynie z meczów u siebie z Naprzodem Lipiny (5-1), Stalą Rzeszów (2-1) i Concordią Knurów (2-1) oraz wyjazdu do Krakowa – gdzie zremisowali 1-1 z Cracovią, która niedługo potem awansowała do Ligi.

Rycina przedstawiająca herb RKS Broń; Źródło: http://www.bronradom.pl/6426n_historia-w-pigulce-i-wyjatkowe-zdjecial

Na powrót do II ligi Robotniczy Klub Sportowy „Broń” czekał 22 lata, ale tym razem zbudowali silniejszy zespół. Na zapleczu ekstraklasy czekał na nich wówczas rywal zza miedzy, Radomiak wspierany przez „Radoskór”. Pierwsze w historii derby Radomia w II lidze zakończyły się zwycięstwem beniaminka!

W rundzie rewanżowej padł remis 1-1, a drużyny spotykały się jeszcze 8-krotnie na zapleczu ekstraklasy. Bilans derbów Radomia w tych rozgrywkach korzystny dla Radomiaka – 3 zwycięstwa „Zielonych”, 2 Broni, 5 remisów. Także Radomiak dotarł wyżej w hierarchii rozgrywek – z jednym sezonem w ekstraklasie, podczas gdy najwyższe miejsce Broni to 3. we wspomnianym sezonie 1979/80.

Za to pod względem estetyki znaków – według mnie – Broń zdecydowanie bije Radomiaka. Wspomnijmy jeszcze, że w latach 80-tych XX wieku klub używał logo z dopiskiem „RGKS” (od Robotniczo-Gwardyjski Klub Sportowy) i obecna wersja herbu Broni wygląda niczym kopia emblematu z ostatniej dekady PRL-u.

W 1996 roku klub rozpadł się, a poszczególne sekcje zyskały autonomię. Wtedy też założono Robotniczy Klub Piłkarski „Broń 1926”, który kontynuuje tradycje futbolowe dawnego robotniczego molocha (bez złośliwości – wszak w latach świetności w klubie szkolono 700 sportowców). Transformacja klubu na szczęście nie wpłynęła na kształt jego logo – choć oczywiście pojawiło się kilka wariacji znaku RKP, jak te widoczne poniżej:

Jak u wielu klubów, tak i w Radomiu namnożono – zupełnie niepotrzebnie – wariantów swego herbu. W zeszłym roku pojawiły się na nim nawet błyski, czyli gradient na napisie „Broń”. Zapewne była to próba poprawy czytelności i nadania bardziej współczesnego charakteru znakowi, którego używano podczas obchodów jubileuszu 90-lecia klubu.

Wizyta piłkarzy w Fabryce Broni; Źródło: https://web.facebook.com/pg/Bronradompl/photos/?ref=page_internal

Na koszulkach i bluzach noszą oni jednak wersję płaską, tę zbliżoną do herbu RGKS, stąd właśnie ją uznałem za najbardziej reprezentatywną dla klubu. Kibice utożsamiają się ze znakiem, na którym widnieje akronim „RKS”.

Opinia o znaku

Wśród herbów sportowych istnieje wiele flag, jednak emblemat Broni wyróżnia się w tym towarzystwie. Możliwe, że ma nieco archaiczny charakter, poprzez wyrysowanie go za pomocą cienkiego czarnego konturu, ale w moim przekonaniu to bardzo interesujący znak, zbudowany z trzech płatów flagi lub szarf: białego, czerwonego i niebieskiego, sprytnie zawiniętych.

Naturalnie wpuściłbym więcej światła w liternictwo oraz delikatnie poprawił zagięcia flagi… mamy XXI wiek i technologiczne możliwości, o których nie śnili autorzy znaków z PRL-u. Niemniej, byłyby to kosmetyczne poprawki, gdyż logo Broni ma cechę, która nie należy do częstych wśród projektów sportowych – pozwala zatrzymać wzrok i podziwiać jego niebanalną formę. A jak Wy ocenicie herb radomskiego klubu?

 Loading ...

Ocena polskielogo.net:

Oryginalność

Czytelność

Precyzja wykonania

Liternictwo

Ponadczasowość formy

Średnia ocena: 3,6

Źródła:
Jan Goksiński: Klubowa historia polskiej piłki nożnej dpo 1939 roku; tom II: kluby; Warszawa 2013

http://www.bronradom.pl/8t-historia-klubu

https://pl.wikipedia.org/wiki/Fabryka_Broni_%C5%81ucznik

http://www.mogiel.net/POL/history/pol2h50.php

dostęp: 2017/02/20

Jan Goksiński: Klubowa historia polskiej piłki nożnej w latach 1945-70