WKS Śmigły Wilno herbPierwszy klub z północno-wschodniej części II Rzeczypospolitej, który trafił do piłkarskiej elity kraju. Śmigły, powstały wskutek połączenia wileńskich klubów wojskowych, nie miał sobie równych w okolicy. Jednak w lidze zagrał tylko sezon, bo istnienie klubu przerwała wojna…


© Autor: Jakub Malicki

Ziemia Wileńska (od 1926 województwo wileńskie) była najdalej na północ wysuniętym fragmentem II Rzeczypospolitej. Sąsiadowała z województwem nowogródzkim i białostockim. Co ciekawe, wśród 1,2 miliona mieszkańców województwa, 59,7% stanowili Polacy, 22,7% Białorusini, około 10% Żydzi i Litwini.* Region ten był słabiej rozwinięty od reszty kraju, zarówno pod względem gospodarczym jak i infrastrukturalnym.

Spośród wileńskich klubów sportowych, cztery uczestniczyły w rozgrywkach o Mistrzostwo Polski (przed utworzeniem ligi). Najlepsze rezultaty osiągnął Wojskowy Klub Sportowy 1. Pułku Piechoty Legionów, który trzykrotnie wywalczył mistrzostwo wileńskiego OZPN (1928, 1931, 1932). Na bazie tego klubu, po fuzji z WKS 6 pp Legionów (w 1933 roku), powstał Wojskowy Klub Sportowy „Śmigły” . Połączenie zespołów wojskowych miało na celu stworzenie silnej drużyny, gotowej do walki w najwyższej lidze piłkarskiej kraju, a nazwa została nadana ku czci generała Edwarda Rydza ps. „Śmigły” (od 1936 roku marszałka Polski).

Nowo utworzony klub z miejsca stał się hegemonem w rozgrywkach wileńskiego OZPN, sześciokrotnie wygrał klasę A (1933, 1934, 1935, 1936, 1937, 1939) i jeden sezon (1938 rok) spędził w najwyższej lidze piłkarskiej. Piłkarzom „Dumy Kresów” doskwierały wówczas długie podróże (ponad 700 km na Śląsk, do Poznania, Krakowa czy Lwowa). Śmigły zajął na koniec rozgrywek ostatnie miejsce w tabeli, odnosząc 5 zwycięstw (3-1 z Amatorskim Klubem Sportowym, 1-0 z Wisłą Kraków, 4-0 z Łódzkim Klubem Sportowym, 3-2 z Wartą Poznań, 4-1 z Warszawianką) oraz remisując 1-1 z ŁKS.**

WKS Śmigły miał wyrazisty wizerunek, jak na tamte czasy. Barwy klubu nawiązywały do baretki najwyższego polskiego odznaczenia wojskowego, czyli Orderu Virtuti Militari. Także znak klubu miał wkomponowany w tle motyw z tej wstęgi. Emblemat utrwalony został na odznakach, także widniał na koszulkach zawodników wileńskiego klubu. Orzeł na nich był biały, ale odnotujmy, że na srebrnej odznace wykonanej w międzywojniu przez wileńskiego grawera, T. Filipskiego, miał kolor metalu.***

Ocena znaku
Herb Śmigłego Wilno zwraca na siebie uwagę. Eksponuje wojskowy charakter klubu, kanciasta tarcza w barwach baretki wyróżnia się wśród sportowych emblematów. Logo zrekonstruowałem na bazie odznaki, stąd np. liternictwo nie pozbawione jest mojej interpretacji, także ocena precyzji wykonania jest neutralna – jak przy znakach przedwojennych – choć doceniam kunszt wykonania odznaki.

Emblemat ten jawi mi się jako jeden z ciekawszych przedwojennych znaków sportowych, kolorystyka pięknie dopełnia jego prostą formę i warto zachować go w pamięci.


Oryginalność

Czytelność

Precyzja wykonania

Liternictwo

Ponadczasowość formy


Średnia ocena: 3,6

*https://pl.wikipedia.org/wiki/Województwo_wileńskie_(II_Rzeczpospolita)
dostęp: 2016/01/19
**Andrzej Gowarzewski: Lwów i Wilno – Kolekcja klubów FUJI, tom 4; rok wydania 1997;

str. 152
***Andrzej Grabowski, Zbigniew Malinowski: Katalog odznak klubów sportowych. Kresy i Zaolzie; rok wydania 2013